വിഹ്ഗവും ഞാനും [nalu september pathinonnu ]
വെറുതെ വെറുതെ വിഷാദം എന്നെ പൊതിഞ്ഞു .ഭുമിയും , ചരാചരങ്ങളും മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്നും
ജീവിതം മിനഞ്ഞെടുത്തു ,ഈ ലോകം മനോഹരമാക്കണമെന്നു ഞാന്‍ കൊതിച്ചു
ഞാന്‍ ചക്രവാളം നോക്കി വിഷാദ വതി യായിരുന്നു .
അവ എന്നെ മാടി വിളിച്ചു .നീ ഈ ലോകത്തെ പറ്റി ചിന്തിക്കാതെ ഞങ്ങളുടെ കു‌ടെ പറക്കു. പുതു ചിറകുകളില്‍ സ്വയം മനോഹരിയാക്കു .സ്വയം മറ ക്ക് .സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നെയ്യ് .കു‌ടെ പറക്കു . .നമുക്ക്
പച്ചില മാളിക തീര്‍ക്കാം .പുതിയ പാമ്താവില്‍ ആടി പ്പാടാം. നിനക്ക് ഞങ്ങള്‍ ചിറകിന്നടിയില്‍ സുരക്ഷ
തരാം .പിന്നിട്ട ലോകവും ദുഖവും മറന്നു ഞാന്‍ ചേര്‍ന്ന് പറന്നു.

ഒരു പ്രഭാതം

ഇന്ന് സെപ്റ്റംബര്‍ രണ്ടായിരത്തിലോന്നിലെ മുഉന്നാം തീയ്യതി .

ഇന്നത്തെ പ്രഭാതം അതെന്നെ മാടി വിളിച്ചു .

ബംഗ്ലോരെ താമസം .കുറച്ചു നേരത്തെ ഉണര്‍ന്നു .

ഞാനൊഴികെ ബാക്കി എല്ലാവരും

പുലരിയിലെ സുഖമായ ആലസ്യത്തില്‍ ആയിരുന്നു .
എന്‍റെ മുറിയിലെ ഒരു ഭാഗം ചുമര്‍ മുഴുവന്‍ കണ്ണാടി ആണ് .ജനലിനപ്പുറം നിറയെ വന്‍ മരങ്ങള്‍
നിറയെ മന്ദ മാരുതനില്‍ ചന്ജ്ജാടുന്ന തളിരിലകള്‍ .ഇതില്‍ ഒരു മരം നിറയെ തളിരിട്ട വാകമരം ഒരു പൂ പോലുമില്ല . എനിക്കാ വാക മരത്തിലെ തളിരിലകളെ ഉമ്മകൊണ്ട് പൊതിയാന്‍ തോന്നി .
വന്‍ മരങ്ങളിലെ ഇലകള്‍ കാറ്റില്‍ ചന്ജ്ജാടുമ്പോള്‍ , അവ പരസ്പ്പരം ഇണ ചേരുകയും
വേര്‍പിരിയുകയും ,വേര്‍പാടിന്റെ ദുഃഖം പങ്കിടുകയുമാനെന്ന്നു തോന്നി .ഇവക്കു മുകളിലുടെ നിറയെ
കിളികള്‍ പരന്നു . തുഷാര ബിന്ദുക്കള്‍ വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് മനോഹരമാക്കി . എല്ലാം കണ്ടു ഞാന്‍
കോള്‍മയിര്‍ കൊണ്ടു . ഈ മരംങ്ങളെ തഴുകി തലോടി ,കിളികല്‍ക്കൊപ്പം ചക്രവാളം വരെ പറന്നുയരാന്‍ എന്‍റെ മനം തുടിച്ചു .

അങ്ങിനെ എനിക്കൊരു പുലരി ധന്ന്യമായി .